Apese Wong Plesiran
[ 17 ]Apese Wong Plesiran
Pandji Saputro
TG
Wayah esuk umun-umun mbarengi jumbedhule bagaskara mbukalembaran-lembaran citra anyar, Sumiliring angin rumasuk ing sela-selaning kulit. Tetesing bun wayah esuk mblasah ana pu- cuk-pucuking gegodhongan. Kaya biyasane, Wilton miwiti dina kanthi asung donga marang Gusti Kang Murbeng Dumadi.
“Alhamdulillah, Gusti Pangeran taksih maringi kalodhangan kanggo aku ngicipi pait getirrasaning donya, "dongane Wilton ing pungkasaning ukara.
Sawise asung bakti marang Gusti, Wilton tata-tata kanggo mulang ing salah sawijining sekolah pinggiran kutha.
“Mami... Mamiku sayang sing tak tresnani,” swarane Wilton sing renyah ngundang Jeng Alfi
“Nggih, Papi,” wangsulane Jeng Alfi karo nggawa kopi lan gorengan saka pawon.
“Mi,. .. aku arep omong karo sliramu.”
“Oh... nggih, Mas. Wonten menapa?”
“Sesuk kuwi aku prei anggonku mulang. Lha, piye yen awake dhewe plesiran?”
“Hmmm... mmm,” Jeng Alfi ora semaur, mung mesemliring mripat ditempuke karo mripate garwane sajak seneng campur ma- rem diajak plesir karo garwane.
“Ya refreshing sithik lak ora apa-apa ta, Mi?” ujare Wilton katon mesem.
“Emang plesire ten pundi, ta, Pi?” pitakone Jeng Alfi.
ne] ee [ 18 ]
“Pokoke plesir. Sing penting sesuk cepakna apa sing kudu digawa!” ujare Wilton disambi ngombe kopi.
Wilton, sawise ngenteke kopi lan gorengan banjur mangkat menyang kantore. Sakiwa tengening dalan mung ketok gumuk pa- sir sing katon endah disawang. Dheweke tetep nrima apa sing wis diwenehake Gusti, senajan panggonane adoh saka kutha. Wil- ton tetep seneng mulang ing sekolah sing papane adoh kuwi.
“Menawa dinikmati, rak ya dadi kepenak,” batine Wilton sa- ben dinane.
Ora let suwe, Wilton tekan sekolahane.
“Assalamu alaikum.” ujar Wilton
“Wa alaikum salam, pak guru!” wangsulane para siswa
“Guten Morgen,” salame Wilton nganggo basa Jerman
“Guten Morgen.”
“Ve geht es ihnen.”
“Gut danke.”
“Danke gut.”
“Bocah-bocah besuk iiki awake dhewe prei,” kandhane Wil- ton marang para siswa.
“Hore. . . hore... prikitiew. ..”
“Nah, kanggo tugas ning omah gaweya die Kurzgeschichte utawa cerpen lan ditumpuk minggu ngarep!”
“Huuuuuu. . Huuuuuu.. .Huuuuuuu. . .,” sauté para siswa katon kuciwa.
“Teng... teng... teng...”
Bel bali wis muni. Para siswa katon seneng krungu bel kuwi mau. Kabeh mulih ning omahe dhewe-dhewe. Wilton sing wis duwerancangan anggone arep lunga karo garwane banjurmulih menyang omah.
Sawise tekan omah lan nyelehake pit montore ing mburi pa- won, Wilton mlebu omah.
“Eh, Papi sampun kondur?”
“Iya, Mami.”
“Pripun wau ten sekolahan?” pitakone Jeng Alfi.
me 18 [ 19 ]
“Alhamdulillah apik.”
“Wah, manteb nggih!” saure Jeng Alfi marang garwane,
“Mi... sing arep digawa sesuk wis dicepakake, ta? pitakone Wilton.
“Sampun papiku sing tak tresnani!”
“Sip.”
Wayah esuk Wilton lan garwane tumuli tata-tata plesir. Bu- ngah rasaning ati Jeng Alfi diajak plesir dening Wilton. Tekan ing papan plesiran hawae adhemrumasuking badan. Papan kuwi sawi- jining pegunungan sing pancen endah banget sesawangane lan seger hawane. Wong loro banjur padha dolanan kaya bocah cilik sing lagi seneng tamasya. Wektune nggremet ora krasa wayah san- saya sore. Wiltonlan Jeng Alfi tumuli bali numpak sepeda motore.
Ing tengah-tengahing laku, dumadakan wong loro dikageta- ke dening swara ban motor mbledhos, “dhuarririr..” wong loro padha kaget sakal.
“Sastropilloh... mandheg-mandheg, Pi!” ujare Jeng Alfi karo cekelan gegere Wilton kenceng.
“Astaghfirullah, Mi!”
“Haduh-haduh. ...”
Sepeda motore isi tetep mlaku banter. Wilton durung bisa ngu- wasani motore, banjur....
“Nyit. .. Nyit. . ngeng... gubrak...”
“Adhuh... adhuh manukku nyangkut!” ujare Wilton nye- ngir kelaran.
“Papi... adhuh kok apes, ta!”
“Ambuh.. . montor rosok! Trembelan gadhung! Kampret!” ujare Wilton katon muni-muni mangkel.
Nelangsa tenan nasibe Wilton lan Jeng Alfi nalika ban mburi motore bocorlan nabrak buk ning tengah desa kluthuk sing ketoke nyenyet. Disawang wong loro ing sakiwa tengene akeh watu-wa- tusing tinata rapi jentrek-jentrek. Basan ditamatake temenan, jebule maejan. Langit wis katon peteng. Swara manuk guwek sing asale saka tengahing kuburan nggawe wulu githoke ngadeg kabeh.
me 19 [ 20 ]
“Pi, kok apes banget awake dhewe?” ujare Jeng Alfi marang Wilton.
“Hara, Mi. Wis ban bocor, lewat tengah kuburan meneh.”
“Pi, aku mrinding.”
“Sing kuwat wae, Mi.”
Ora letsuwe kabut wiwit ngemuli wewengkon kono. Wilton lan Jeng, Alfi gage-gage golek omah kanggo leren lan nginep.
“Pi, kuburan kok ra entek-entek?” kandhane Jeng Alfi ma- rang Wilton.
“Mbuh, aku ya saktemene wedi.”
“Papi, ketoke kae ana angkringan.”
“Eh, iya! Mandheg rana ndhisik ya, Mi!”
“Ya. Aku yo wis krasa ngelih!”
Wilton lan garwane tumuju angkringan sing ana ing pojok gang cedhak kuburan.
“Ngersakke menapa, Mas?” pitakone bakul angkringan.
“Jahe anget kalih gendhise sekedhik kemawon,” wangsulane Wilton.
“Sekedhap, njih, Mas!”
“Mas, wonten celak mriki menapa wonten tambal ban?” pita- kone Wilton katon lugu.
“Waduh, mboten wonten, Mas!”
“Cilaka iki, Pi!” bisike Jeng Alfi marang Wilton.
“Wah, terus piye nasib awake dhewe ya, Mi?” ujare Wilton kanthi memelas.
“Oh, nginep mawon, Mas!” ujare salah sijining wong sing melu mangan.
“Lha, wonten pundi?” piakone Wilton karo nyruput wedhang jahe.
“Panggenanipun Mbah Srontol mawon. Menika sesepuhing dusun mriki.”
“Dalemipun pundi?” pitakone Jeng Alfi.
“Mangke kula dherekke,” wangsulane bocah sing jenenge Kuncung.
ma 20) [ 21 ]
“Matur nuwun sanget.” kandhane Wilton.
Sawise wareg anggone mangan ning angkringan, Wilton lan garwane tumuju omahe Mbah Srontol. Sadawaning dalan mung tansah nemoni wit-witan sing ledhung-ledhung. Ganda kembang semboja nyegrak tumusuk ing sela-selaning irung gawe saya meng- kirik wulu githoke.
“Kula nuwun, Mbah!” ujare kuncung ing ngarepe omahe Mbah Srontol.
“Ya, sapa, ya?”
“Kuncung, Mbah.”
“Woalah dalah, kene mlebu.”
“Matur nuwun, Mbah.”
Kuncung lan Wilton sarta garwane mlebu daleme Mbah Sron- tol. Wangine menyan rega limang gelo lan kembang telon ngebaki panggonan kuwi.
“Mbah, niki wonten tiyang saking kitha badhe nyipeng ing mriki!” ujare Kuncung.
“Lha, kok arep nginep nang kene ki ngapa?”
“Ban pit motor kula mbledhos. Badhe pados tambal ban na- nging tebih.”
“Nggih, sakderengipun ndherek nepangaken, kula Wilton lan menika semah kula. Asmane Alfi.”
“Banjur?”
“Kula lan semah kula menawi dipun keparengaken nyipeng mriki, mbah!”
“Iyo, misake lho! sauté Kuncung saka njaba lawang.
“Oke. . .kae kamar mburi ana sing kosong.”
“Matur nuwun, Mbah!” wangsulane Wilton katon bungah.
Bubarkuwi dheweke tumuju ing kamar mburi. Yen disawang panggonan kuwi kaya ana sing aneh. Ananging Wilton lan garwa- newis kebacut kesel lan ora nggagas kahanan ing sakiwa tengening panggonan kuwi.
“Pi, aku takut!” ujare Jeng Alfi karo nggoceki pundhake Wil- ton.
a [ 22 ]
“Wis ta, mung tekan sesuk kok!”
“api...”
“Wis, saiki turu wae!”
“Yah lah, Pi.”
Saking kesele, wong loro padha keturon angler banget nganti wayahesuk. Srengenge mlethek ing gegering gunung sisih wetan. Swara pitik jago kluruk mratandhani wayah esuk, Nanging Jeng Alfi isih katon turu angler. Dumadakan dheweke kaget nalika kra- sa tumetesing embun nelesi pucuking mripate. Banjur, dheweke ucek-ucek mripat lan lingak-linguk nggoleki Wilton.
“Yaampun Gusti. Aku ning endi iki? Kok akeh watu jlentrek- jlentrek?” bengoke Jeng Alfi.
Lagi tekan semono anggone gumun dumadakan dheweke krungu swara glodhagan sing asale saka tengahing kuburan. Kru- ngu swara kuwi mau, garwane Wilton banjur nekani wangunan sing ana ing tengahing kuburan.
“Papi, ngapa kowe turu ning kana?”
“Auh... ah...” swarane Wilton sing lagi angop.
“Pi, wungu, Pi!”
“Hah, ..!”
Let sedhilit Wilton tangi banjur kaget mangerteni menawa dheweke wis ana ning njero bandhosa. Sakal, Wilton gregah lan gage lunga karo garwane ngadoh saka panggonan sing wingit iku karo nggenjrit. Pit montor sing mau ban mburine mbledhos ngerti-ngertiwis kempling meneh. Pikirane wis ora sempat maneh ngagas kepriye dheweke lan bojone bisa nemoni lelakon kaya mangkono. Mung siji pepinginane, yaiku cepet-cepet tekan ngo- mah. Panggonansing kalebu wingit kuwi jebulane alas sing jaman landa biyen kanggo mateni wong-wong pribumi.
ma 29 mo