.jpg)
KIRA-KIRA patang èwu taun kepungkur Adam lan Chawa dipapanaké ana ing patamanan Pirdus kang luwih déning éndah. Saben dina sugengé tansah kapirsan déning tingalé Pangéran, lan ora ngerti babar pisan apa sing diarani dosa utawa duraka. Sapungkuré Adam lan Chawa, ora ana wong sing ngrasakaké kamuktèn lan kawibawan kajadéné leluhur loro mau nalika isih paḍa ana ing patamanan Pirdus.
Éman, kamuktèn lan kawibawané mau ora bisa lestari, anané mung seḍéla banget.
Adam lan Chawa paḍa ḍumawah ing dosa, sebab paḍa ḍahar wohing wit larangan, temahan kelakon ditunḍung metu saka patamanan kang sarwa éndah mau déning malaékat kang ngasta peḍang murub, bandjur nglembara ing saenggon-enggon. Bumi kang tinitah gumelar sarwa nengsemaké tumuli malih dadi bumi kang katoné sarwa njeḍihaké. Adam lan Chawa kang mauné kena dibasakaké mukti wibawa anjakrawati abauḍenda, saiki katoné apes lan ngenes. Kaja mengkono iku kadadéjané dosa. Dosa mau misahaké Adam lan Chawa saka Gusti Allah, sebab Gusti Allah kang Mahasutji mesṭi ora kepareng mirsani dosa. Iku mula-bukané urip ing alam donja tansah kinalang-kalang ing karépotan lan kasusahan, wiwit saka Adam lan Chawa turun-tumurun nganti ing djaman saiki. Kabèh teḍak-turuné Adam lan Chawa bakal ngalami nanḍang laralapa lan prihatin, déné wekasané mesṭi nemahi mati. Iku kang dadi paukumané dosa. Éwasemono — nalika paḍa ditunḍung metu saka patamanan Pirdus, miwiti nglembara ing djagadraja, ana prakara kang mbungahaké lan nggeḍékaké ati. Gusti Allah pijambak wis paring pangandika, jèn ana kang bakal mijos lan rawuh ing djagad; iku kang bakal ngasoraké si Pangawakdursila, lan kang bakal ngrembat ngésahaké dosaning manusa, sarta kang bakal ngrukunaké manusa karo Gusti Allah.
Ana ing patamanan Pirdus Gusti Allah nḍawuhaké bebenduné marang Sétan, déné wis ngloropaké Chawa nganti umawah ing dosa. Senadjan ḍawuh pangandikané Gusti Allah iku sarwa ringkes, éwadéné Adam lan Chawa bisa ndungkap kang dadi karsané, jaiku: Ana kang bakal ngluwari manusa saka pangwasané dosa, lan kang bakal njingkiraké sawernaning rasa tintrim lan giris. Iba begdjané jèn bisa kelakon mengkono. Iku sawidjining kanugrahan gedé kang tanpa upama. Mulané Adam lan Chawa nalika djaman semana wis wiwit ngarep-arep marang rawuhé kang dipangandikakaké mau.
Adam lan Chawa, bareng wis sepuh, bandjur séda, ora nganti menangi rawuhé Sang Djuru Slamet.
Sapungkuré iku mau manusa saja munḍak ndadra enggoné paḍa gawé dosa, saja suwé saja geḍé durakané, lan ing wekasan kena dibasakaké wis kebak sundukané, temah Gusti Allah ndatengaké bandjir patopan, nganti manusa lan sato kéwan paḍa tumpes tapis. Nanging — ora kabèh nemahi mati. Gusti Allah rak wis paring prasetya jèn ing tembé Sang Djuru Slamet bakal rawuh. Prasetyané Gusti Allah mesṭi ditetepi, ora tau mlèsèt. Nalika ana bandjir patopan, bumi kaeleban ing banju,nanging nabi Nuch sagarwa putrané ora katut katumpes. Para putrané paḍa tangkar-tumangkar sarta ngebaki djagad. Nabi Nuch, bareng wis sepuh, bandjur séda. Mangka Djuru Slamet sing diprasetyakaké durung kelakon mijos.
Sasi lan taun gilir gumanti, djaman solan-salin tanpa kenḍat. Manusa wis paḍa lali marang anané Gusti Allah. Sing dipikir lan sing ditindakaké mung kakarepané déwé sing sarwa dosa. Ora ana sing éling marang Gusti Allah, nanging Allah ora kesupèn marang manusa.
Katjarita, saka ing antarané manusa sing maèwu-èwu tjatjahé Gusti Allah midji sawi-
