***
PASEMON ABDI KANG KAMITÉGAN
83
ing gunung bareng karo Gustiné bakal diwartak-wartakaké marang saben wong sing gelem ngrungu: Gusti Jésus, Putrané manusa, ngagem kamuljan kaswargan!
KATJARITA ing sawidjining dina Pétrus mundjuk marang Gusti Jésus, undjuké: „Gusti, menawi saḍèrèk kawula gaḍah kalepatan ḍateng kawula, ngantos rambah kaping pinten enggèn kawula ngapunten? Punapa ngantos kaping pitu?”
Panjanané Pétrus: „Ping pitu, semono iku rak wis katog djenengé! Jèn wong digawé serik déning seduluré nganti ambal kaping pitu, ora nganti muring, iku wis ngungkuli takeran, dadi mesṭiné ora ana sing bisa nglakoni. Dalah wong Farisi ḍéwé paḍa mulangaké: „Ambala ping telu enggonmu paḍa ngapura ....!” ”
Ing kono ḍawuh wangsulané Gusti Jésus mengkéné: „Adja mung ping pitu, malah ngantia ping pitung puluh tikel pitu.”
Para sekabat wis bisa njanḍak kang dadi kersané Guruné, jaiku: wong urip iku paḍa kaḍawuhan tansah tjumaḍang ngapura kaluputané pepaḍané, mengkono sing dikersakaké Gusti Jésus, nanging sapa sing kuwat?
MULANÉ Gusti Jésus bandjur paring piwulang sarana pasemon tjritané abdi kang kamitégan, tjrita sing wiwitané njenengaké, nanging wekasané njeḍihaké. Ana sawidjining radja lagi sinéba ing para abdiné sing paḍa utang-kapiutang karo sang prabu. Ing kono ana abdi sidji kasébakaké kang duwé utang saleksa talenta (kira-kira telung puluh nem juta rupijah), mangka wong mau ora duwé kang kagawé njaur utangé. Lan saupama wong mau diparengaké nitjil utangé, mbok nganti tekan punḍating umuré, utangé durung bisa lunas. Keprijé enggoné arep bisa mentas saka ing kasangsaran semono geḍéné?
Sarèhné wis tita mengkono kaanané, mulané ḍawuhé sang prabu: „Wong mau saanak-bodjoné dalah saduwèk-duwèké kaedolana, supaja anaa kang kagawé njaur. Senadjan ora sepiraa pepajoné, éwadéné tumrap wong mau lelakon iku dadi paukuman kang abot!”
Ing kono abdi mau bandjur sumungkem sudjud marang sang prabu sarta mundjuk: „Ḍuh Gusti, mugi wontena kasabaran dalem ḍateng kawula, ladjeng baḍé kawula saosi Panjaur sapunḍatipun.”
Sang prabu banget trenjuh galihé déning welas. Apa wong mau bisa njaosi panjaur sapunḍaté? Ora mengkono sing dikersakaké sang prabu. Mulané ḍawuhé sang prabu: „Wis mundura! Sira sunluwari lan utangira sunlilakaké marang sira.”
Abdi mau bandjur mundur klawan bungah atiné, rumangsa begdja kemajangan olèh kanugrahan sing tanpa upama geḍéné. Saiki wis luwar saka sangsara lan utangé wis lunas kabeh!
Kotjapa .... saunduré abdi mau saka ing paséwakan, bandjur ketemu kantja abdi sing kepotangan satus dinar (kira-kira mung patang puluh loro rupijah). Kantja tunggal gawé mau bandjur ditjekel lan ditekak guluné, kambi udjaré: „Bajaren kang utangmu!”
Abdi sing mentas ngrasakaké kawelasan lan kanugrahan semono geḍéné, wentala tumindak sawenang-wenang marang kantja abdi, mangka enggoné motangaké mung seṭiṭik. Bareng dianggrak mengkono mau, sing rumangsa kalah bandjur sumungkem lan memelas, pangutjapé: „Mugi wontena sabar sampéjan ḍateng kula, ladjeng baḍé kula aturi panjaur sapunḍatipun.” Nanging kang motangaké rengkeng lan ora gelem tepa-slira, malah kang utang mau bandjur dilebokaké ing kundjara.
Kantjané paḍa abdi bareng ngrungu warta bab lelakon mau, paḍa banget pangunguné. Udjaré wong-wong mau: „O, angkara lan ambek-sija temen wong iku! Awaké ḍéwé begdja, djalaran utangé sing semono geḍéné wis dililakaké. Saiki gelem tumindak sawenang-wenang gawé tjilakané paḍa kantjané, mangka utangé ora sepiraa kèhé.” Mulané wong-wong mau bandjur paḍa séba marang sang prabu, ngaturi pirsa apa kang kelakon kabèh. Sang prabu sanalika bandjur duka banget, lan utusan nimbali abdi kang kamitégan mau. Bareng wis sowan, abdi mau bandjur dipangandikani klawan sereng: „Èh abdi duraka, utangira kang semono iku wus sunlilakaké marang sira, marga sira memelas marang ingsun; rak wis wadjib sira uga melasi marang kantjanira kaja enggoningsun melasi marang sira.”
Sarèhné sang prabu banget dukané, abdi mau bandjur dilebokaké ing kundjara supaja kapatrapan ukum siksa nganti punḍat enggoné njauri utangé. Apa bisa punḍat? .... Ngantia tekan ngadjalé pisan, utangé mesṭi durung bisa lunas!
SAWISÉ Gusti Jésus nḍawuhaké pasemon mau, ing kono pangandikané Gusti: „Kaja mengkono uga Ramakku ing swarga ija bakal matrapi sawidji-widjining panunggalanmu kang ora ngapura klawan terus ing ati marang kaluputané saduluré.”
Pétrus lan para sekabat lijané wis bisa njanḍak eliding pasemon mau. Radja kang ambek
