Tugel...Janangel ngnggo mabur meneh... lara banget.
Aku nyoba nglalike kedadeyan kuwi. Aku rada ayem nalika ngadepi Bapak dan Ibu nanging tetep wae aku isih ngerasa salah. Kaya-kaya ibu ngerti nekaku wis ora sesambungan maneh karo Danu. Aku matur blaka karo Ibu menawa aku wis ora sesambungan meneh karo Danu, wis pedhot. Huh, kelingan Danu, aku ngerasa sengit banget karo dheweke.
Suwi-suwi, atiku ora tegel maneh nyimpen rasa iki dhewekan. Aku crita karo Ayu lan Nindya. Wong sakloron kaget lan ora ngandel yen aku gelem nglakoni kabeh mau kanggo Danu. Pancen aku iki wong bodho! Nang ngendi akalku wektu iku?
Aku dadi wedi nalika Ayu lan Nindya ngengkon aku tuku alat tes kehamilan. Kanggo ngetes, aku meteng... apa ora... Gusti, muga-muga aku ora meteng... Ing njero WC sekolahan aku ngetes apa aku meteng. Ayu lan Nindya nggedor-gedor lawang WC mergane aku ora metu-metu, mergane nang njero aku nangis ndeleng asiling tes sing... “positif”. Gusti, paringana sabar! Aku sing kudu tak lakoke? Aku isih sekolah. Danu wis ara ana! Apa meneh pacoban sing arep diparingake dening Gusti Allah?
Ayu lan Nindya melu prihatin. Nanging bocah loro kuwi nyengkuyungaku. Nalika umur kandutanku wis6 minggu. Aku saya wedi. Wong tuwaku durung ngerti sing tenane. Aku durung wani cerita. Aku wedi menawa wong tuwaku padha ngerti nek aku meteng, mergane wetengku saya gedhe.
Yen kaya ngene kasunyatane. Aku kudu matur karo bapak lan ibu menawa aku meteng. Aku kudu ndhadhagi menawa anak ing wetengku iki anakku karo Danu. Bapak lan Ibu duka. Pasuryane abang mbranang. Aku meneng waenalika Bapak kalap lan ndukani aku entek amek kurang golek.
“Karepmu apa ta, Ras?” Bapak mbengok. “Bapak isin! Kowe ngerti ora? Kowe ora mikir prasaan Bapak lan Ibu!” aku ora wani ndeleng mripate Bapak sing medeni. Mendelik lan urat-urate ketok kaya arep metu. Durung tau Bapak nesu nganti kaya ngene.
“Wis kelakon kabeh... apa sing dikuwatirke Ibu. Merga iki Ibu ora marengake pacaran! Kowe iki durung ngerti apa-apa... sakepenake dhewe... ora miki ih kaya cah cilik!” ujare ibu sora. “Ning...wis kaya ngene, arep piye meneh... ora bisa balik meneh... Kowe iiki anake Bapak lan Ibusiji-sijine. Takjaga apik-apik ning hasile kaya ngene...”
“Koweiki ora mikirnek kowe isih sekolah? Cah enom jaman saiki
