“Dik, kowengapa ta kok ketoke sinis karo aku?" "Biyasa wae, sek ya, Ta!" wangsulane tansah ora kepenak dirungoake.
"Lik, ngapa ya angger aku nakoni Dika sajake kaya mangkel karo aku? "Mbokmenawa wae dheweke lagi ndhuweni masalah, dadi gampang nesu." "Oo...ya wisnek ngono."
Pancen biyen tekan seprene aku isih tresna karo Dika nanging ana sing omong menawa dheweke ora seneng karo aku. Sawijining dina, atiku krasa bungah campur bingung kok isa-isane ana kabar yen aku seneng nulisi ning papan tulis kelase Dika menawa aku tresna karo dheweke. Sapa ta sing ora isin yen digosipke kaya ngana. Dudu salahe Dika nanging uga dudu salahku. Kang salah kuwi bocah sing nulis isu kaya ngana.
Saya dinesoni Dika aku tambah ora kepenak. Pengen sajane aku njlentrehake, nanging wedine malah aku digosibke maneh. Aku mung pasrah marang Gusti Allah supayane ana pituduh sing bener. Pandongaku seprene dimirengke sing kuwasa, Seneng atiku campur lega amarga sapa sing gawe polah kuwi mau wes dak ngerteni wonge. Nanging aku ora krasa lara malah bocahe dak apiki wae supaya eling. Banjur ku ngirimi surat kanggo Dika anggone ora isa ketemu.
"Dik, saktenane aku ora tau nulisi utawa gawe pegaweyan sing marai kowe isin ngono kuwi. Muga-muga kowe isa percaya!" “Ngopo, Ta. Aku wes ora nesu kok, sori ya." "Dilalekake wae, Dik."
Wektu tansah lumaku, banjur aku ngerasa seneng amarga nduweni kanca apik ana ing kelas loro iki, sajake wis ora pati ngurusi masalahe Dika. Dek aku lara demam berdarah, kanca-kancaku pada teka lan nglipur aku. Kanca sakelasku, Tommy lan Ari wis pacaran amarga dijodhokake kanca-kancane, Nanging ora let suwe pedhot. Jebul Tommy nduweni rasa karo aku. Aku kaget banget ana sing ngandhani menawa dheweke seneng karo aku. Jarene kancane, dheweke arep “nembak” mung nunggu wektu. Durung suwe Dika lan Mbak Kinanti pedhot, dheweke gage “nembak” aku.
"Ta, kowe wis duwe pacar durung?" "Ha.. Apa, Dik. Aku durung..... ngapae?" "Gelem ora karo aku?"
"Ah, ngapa ta, Dik. Reka-reka wae!"
