”Eh, lagi ngapaki?”
“Eh, anu...anu...ro-ro-ro00...”
“RoroJonggrang?”
“Oh, dhudhu. Iki aku sengaja nggawa roti kanggo kowe kok...”
Bagus kelingan yen roti kuwi kanggo didol, dhudhu gratis. Tapi Bagus leleh- luweh. Malah banjur menehake roti-roti kuwi marang Hana. Ayu seneng banget dipawakakeroti. Banjur ngicipi.
“Enak banget, kepriye yen aku gawa ing kelas kanggo dibagi-bagi marang kanca-kanca? Oleh ora?”“Oleh, Oleh. Gawa wae!”
Bubar sekolah, wektu srengenge lagi panas-panase madangi bumi, Bagus kesel banget ora semangat mlaku ing trotoar. Kaya biyasane, Bagus mlaku dhewe. Dheweke ora wani bali, amarga wedi diseneni Ibune. Bagus ngupayakake golek ide, nanging mentok terus. Lagi sedhih-sedhihe, ngerti- ngerti saka sebrang dalan teka Mas Hari, tepungane biyen.
“Eh, Mas Hari?”
“Bagus, ya? Kowe ameh ing endi, Gus? Kok nggawa kranjang barang?””“Eh, anu...mau dikengkeng blanja kalihan Ibu. Mas Hari piyambak badhe dhateng pundi?””Ah, aku ora ameh ing endi-endi. Aku ora nduwe tujuan, Gus. Mumet. Saiki aku wis ora nyambut gawe maneh. Mulane yen bisa ewangana aku, Gus. Aku gelem wis pagawean apa wae.”
“Saestu, Mas?”
“Temenan, Gus. Aku gelem pagawean apa wae. Aku mung butuh papan ngeyup lan mangan sajroning telung sedina. Tulungi aku, Gus.” Bagus bingung. Kepriye cara nulung Mas Hari iki? Ngerti-ngerti wae dhewekeentuk ideapik.
“Eh, Mas, kepriye yen nyambut gawe neng omahku dhisik? Ngewangi Ibu neng pawon. Nanging kanggo wiwitane mungkin ora dibayar dhisik...” “Pawon? Mesthineakeh panganan?”
Tanpa mikir suwe, Mas Hari banjur setuju. Bagus uga ngajak Mas Hari menyang omahe. Tekan omah, Suci methukake Bagus kanthi mesam- mesem.
“Wah, kayanelaris kabeh rotine, ya, Gus? Untung gedhe?” Bagus ora nggatekake mbakyune, banjur dheweke ngomong marang ibune
