4
“Seka ngendi kowe, Ning!” pitakone bapakne.
Nuning mung meneng wae tanpa wangsulan, terus mlebu ngomah tumuju neng kamare.
Ana wektu liya Naning dolan golek hawa seger. Pamite karo wong tuwane bakal menyang nggone kancane ngrampungake ga- trapan sekolahan. Ndelalah, ana ing ndalan ketemu karo wong sing disenengi.
“Ning, kowe arep lunga neng ndi?” pitakone Mas Pur, wong sing disenengi Naning,
“Ajeng pados hawa seger, kok Mas.” jawabe Naning.
“Kancamu sapa?”
“Piyambak, Mas. Mboten wonten kancanipun.” wangsulane.
“Nekngono, aku oleh ngancani kowe, pa?” panjaluke Mas Pur.
Wong loro mau pada dolan-dolan, merga suwe ora ketemu lan padha nyritakake lelakone dhewe-dehe. Bali seka dolan, Naning disengeni bapake merga nganti jam pitu tekane.
“Seka ngendi wae, kowe? Lunga karo sapa nganti tekan jam yahmene?” pitakone bapake kanthi ulat kang peteng,
“Saking dolan, Pak.” wangsulane Naning karo ndhungkluk.
“Dolan seko ngendi, kowe?” suarane bapakne saya seru.
Naning tanpa wangsulan.
Ara let suwe karo tekane Naning seka dolan, Tejo teka neng omahe. Dheweke ora nemoni Naning, ning malah nemoni bapakne Naning.
“Pak, kula wingi sumerep kembang kanthil wonten klambi- nipun Di Naning.” ngono pawadule Tejo.
“Apa kuwi kandhamu bener, isa tak percaya, Jo!”
“Inggah, Pak. Leres.”
Nuruti omongane Tejomau, bapakne Naning atine ora kepe- nak. Dheweke lunga menyang nggone dhukun sing biyen nate di- tekani.
“Aku wis ngerti apa sing arep ta takokke.” dhukun mau ndhi- siki omongan.
“Nggih, Ki. Kula badhe nyuwun pirsa ngengingi anak kula, Naning.” kandhane bapakne Naning,
“Bocah kuwi, Naning, ora gelem yeng kon bebrayan karo tejo.” ngono katrangane Mbah Dhukun marang dhayohe, karo nggawani banyu neng nggendul.
102 > Antologi Crita Cekak ee
