“Wah ho'oh rasane anget terus marakke awak dadi enteng. Ketoke aku bebas nglakoni apa wae sing tak pengini!”
“Wis gek diombe maneh wae!”
“Yoh, rasane aku pancen wis tekan surge donya!”
Wayah wengi wis teka, banjur Imam lan Paijo bali lan anggone mlaku dheweke ora kaya biasane, dheweke le mlaku nggloyor- nggloyor ora karuwan. Nanging ora ana wong sing weruh cah loro kuwiamarga wayah uwis wengilan uwis mangsane pada turu. Tekan ngomah, Paijo isih
nggloyor-nggloyor anggone mlaku. Ibune sing kuwatir amarga Paijo durung bali lan dadi bingung amarga Paijo ora kaya biasane.
“Jo, kowe ki seka ngendi?”
“Seka surge donya bu. Aku saiki ya isih nang surga, rasane pancen penak tenan. Sapa kowe ki?”
“Aku iki ibumu Nak, kenapa kowe malah dadi kaya ngene? Apa kowe kekancan karo Imam terus dadi kaya ngene!”
“Hah... mbuh. Wis ta rasah ngganggu aku maneh, ra ngerti cah jaman saiki wae kowe ki!”
“Nak, istighfar ta! Aku ki ibumu, ngapa kowe dadi kaya ngene? Kowe mabuk pa?”
“Nek ho'oh terus ngapa? Uripku ya uripku, uripmu ya uripmu. Rasah ngurusi aku, aku ki wis gedhe. Wis lah, rasah kekehan omong kowe ki. Aku ki lagi penak malah tok ganggu. Karepmu ki piye? Ngejak gelut po?”
“Astagfirullah, dadi cah kuwalat kowe Jo nek ngono kuwi. Marang wong tuwa wani!”
“Pa tak pikir...!!”
Ibune Paijo mung biso nangis lan bingung kenapa biyen Paijo dadi bocah sing bekti marang wong tuwa saiki dadi bocah sing nakal.
Wektu saya cepet, Paijo ya saya nakal. Kanca-kanca sing tepung karo Paijo dadi bingung, ketoke kuwi dudu Paijo sing ditepungi kanca-kanca. Watak nakale saya parah, nganti dhuwit sing nggo bayar SPP ing sekolahane ora dibayarke nanging malah dingo men- dem karo kanca-kancane.
Nalika esuk-esuk dheweke arepmangkat sekolah, krungu tang- ga-tanggane padha crita nekmau bengi ana tabrakan ing desa sebe- lah. Sing tabrakan ndilalahe wong sing lagi mendem. Paijo
> “Murkane Ibu” ee 181
