“Nggih, nggih den nganten!” semaure Duta karo sajak mesem.
“Wis, saiki mandheg neng kene dhisik, tak gantine lampune nganggo lampu serep ana ing ngisor jok iki, sabar ya Dhik.”
Duta banjurmbukak jok montore. banjur ndandani lampu mon- tore. Ora suwelampune wis bisa murub maneh. Bocak sakloron ban- jur boncengan maneh tumuju ana ngomahe Diyah.
Nalika tekan ngomah, Diyah isih rada jengkel amarga montore kancane rewel.
“Wis Dhik, saiki wis tekan ngomah, saku tak langsung pamit ya, nuwun banget wis pelem tak jak dolan.”
“Ya Mas, ngati-ati ya, muga-muga montore ora macetmaneh.” semaure Diyah.
“Ooo, ya Dhik. Sesuk mangkat sekolah dak ampiri ya, bareng aku wae?” kandhane Duta.
“Iya Mas, nanging janji ya montore ora macet maneh.”
Iya Dhik, mas Janji. Wis ya aku pamit.”
Duta banjur pamitan terus nguripake mesin montore, sabanjure bali ana ngomahe. Atine marem banget bisa ngajak dolan Diyah.
Esuke Duta wis teka mruput banget saperlu ngampiri Diyah mangkat sekolah. Duta lungguh ana kursi ngarep omahe. Ora let suwe, Diyah uga wis siyap arep mangkat sekolah.
“Wis suwe Mas le ngenteni?” pitakone Diyah.
“Ya durung Dhik, lagi wae teka kok.”
“Yawisayondang budhal, mengko selak kawanen, sapa ngerti montore macetmaneh.” kandhane Diyah terus nyengklak ana bon- cengan.
“Tenang Dhik, montore ora bakal macet maneh, awake dhewe ora bakal kawanen lan telat tekan sekolahan.”
Diyah lan Duta banjur mangkat tumuju ana sekolahane. Ana ing dalan sakloron padha gegojegan.
“Piye Dhik, wis kepenak ta montore?” kandhane Duta karo sajak bangga banget.
“Iya, iya. Pancen ya ngleter tenan yen montore lancer ya Mas?” “Ya siapa dulu ta Dhik, Mas Duta sing duwe montor kepenak.” kandhane Duta nggaya banget.
Lagi wae tekan tengah-tengah antarane omahe Diyah karo sekolahan, lakune montore kok rada gliyat-gliyut. Duta banjur midak rem. Monore mandheg,
= “Murkane Ibu” ee 21
