Urip
Nur Icehsanuddin A.K. SMK Negeri 1 Pengasih, Kulonprogo
kd
lak Jono ngalamun ana ing ngarep omah. Atine gela, sajak rada
ku
Ciwa merga kabeh bandhane wis ludhes didol, yamung omah
sing dienggoni saiki sing isih dieman. Dheweke wis ora duwe sawah lan pomahan. Nanging, kabeh mau wis dikarepake. Nggo urip me- wah, sanajan mung sadhela.
Pak, Sampeyan ki ana apa? Kok tak gatekake ngalamun wae.”
Pitakone bojone.
“Aku iki, ora ngalamun, Bu. Aku iki lagi mikir. Bingung, kok
uripe awake dhewe iki dadi kaya ngene!” kandhane Pak Jono.
Gusti
Lha piyeta, Pak? Kabeh ki ya uwis dalane. Wis diserat dening mgkang Maha Kuwasa. Ora perlu digetuni lan dikuciwani!”
kandhane Bu Jono kanthi sabar banget.
ya, pancen bener kandhamu Bu. Kabeh iki pancen wis takdir
kang diparingke dening Gusti Kang Maha Asih. Nanging, tumrape
nasibe
diowa:
awake dhewerak ya bisa diowahi ta, Bu, yen wingi orangono.” ya Pak, aku ya ngerti saka pengajian. Yen kabeh kuwi bisa hi yen gelem ihtiyar kanthi tenanan. Nanging, ya piye meneh
Pak, kabeh mau wis kebacut, wis ora bisa digelani maneh.”
piye?
“Nanging aku ya isih kepikiran Bu. Anak putuku sesuk banjur
abeh bandhaku wis bablas. Kari omah siji wae wis kaya
ngene. Gedhe ning arep ambruk.”
weya
abeh mau wis dikarepake awake dhewe kok, Pak. Anake dhe- wis melu ngrasakake seneng. Ngapa kok ora wiwit ndhisik le
ana pikiran ngene iki.
> “Murkane Ibu” ee 39
