Anggonku Ngenteni
Anis Safitri SMA Negeri 1 Galur, Kulon Progo
kd
[4 kaya wingi-wingi, anggonku mlaku ora ana tujuwane. Ora takrasakke sayahe sikil lan lungkrahe awakku. Tekan pelabuhan tibanelakuku. Mungisa takangen-angen, nanging ora tahu dadi nyata.
“Ana kapal saka Sumatra!” bengokane bocah, kanthi seneng lan mlayu-mlayu.
Ora sranta anggonku mlaku katatih-tatih tumuju ana tekane swara. Atiku bungah, sing ana neng angen-angenku Mas Tono bali, lan arep njupuk aku, netepi janjine, yen arep nglamar aku, sawise isa kerja lan bali anggone golek kabegjan.
“Nur,” ngono celuke wong neng buriku sing sok gawe buyar angen-angenku.
“0... alah, Simbok! Ngagetke wae l0 ....” kandhaku rada jeng- kel.
“Wis setaun anggonmu ngenteni, ora ana kabar, lho Nduk. Simbok mesakake lakumu mungngono wae. Uga maneh kowe mung lagi sesasi kenal karo Tono, kok banjur percaya wae marang Tono. Apa kowe yakin?” ngono kuwi kandhane simbok saben weruh aku ngalamun.
“Mbok, aku ngenteni iku ana kang tak enteni Iho! mbok ajangge- lan-nggelani to ...! Aku dadi susah.” kandhaku karongampetanggon- ku nangis.
Ora isa ngapa-ngapa maneh aku. Aku mlayu saka anggone simbok ngadeg. Ora ngerti arep menyang ngendi. Pancen bener kandhane simbok, Mas Tono iku lagi wae tak kenal, nanging aku
> “Murkane Ibu” ee 59
