ro sapa-sapa betjik, ora nate gawe serik ing liyan. Tjekake Pak Amat dadi pangalembanana wong sakampung kono. Kedjaba kuwi Pak Amat dadi dukun pidjet sing wis kondang, lan uga sok namabani botjah-botjah sing tjilik sing lara panas, neglu, menjret, sumeng.
Pak Amat mau rambute wis njambel widjen, miripate kang kiwa tjetad. Raine tengan geseng lan pating djiliet, untung godege ketel dadi nutupi tjatjaté raine man. Kedjaba tjatjat raine, sikile uga tjatjat ping pintjaran sesing ten, dadi jen mlaku kadengklangan. Anggone pindah ana Kampung Tegalmujo wis rada suwe klebu dadi penduduk sing taat banget karo kampunge, malah deweke melu njekel dadi pengurus kampung kono, ana bagian Sosial, dadi wis trep karo kejataane.
Pegawaiane sing maton ora duwe, kedjaba srabutan, gawe dolanan botjah-botjah, gawe motor-motoran, kapal-kapalan, djaranan saka kaju lan gawe renggrengan bale omah. Malah kadang kala sok gawe gitar, pijul, suling. Pantjen Pak Amat pintar jen gawe gitar lan pijul, nanging akèh nomnom sing sok pesen. Senadjan kaja ngono, uripe Pak Amat ora klebu wong sugih, nanging ora klebu wong melarat, mula sedengan bae. Jen esuk tansah mugen ana ngoma, tak-tik-tok gawe dolanan. Jen sore ndasarak dagangane ana trotoir Malioboro, terkadang ana alun-alun, senengé manggon ana ngisor wit ringin tengah alun-alun.
Nalika semono dasar wantjine lagi mangsa rendeng, udate tansah nimbrung bae, ja esuk ja sore, mula Pak Amat bandjur mugen ana ngoma bae karo nja.
5
