kasebut. Sing endi sing kudu dipilih. Durung bisa kejawab. Ing kursi tamu, layang iku dibaleni diwaca. Tetep gawe bingung.
“Ahh ... luwehlah, pikir sesuk ...,” banjur ngglethak ing kursi dawa.
Koran sing ana ing meja diranggeh, ning ora diwaca. Malah, mung dienggo nutupi raine. Merga ana rasa lungkrah utawa kesel m ora let suwe bisa turu nglegeses. ringng ... kriing ...!” ka kamare Sutiti, adhine, gawe kaget. Sutoto age- Ndelengjam ing kamar tamunuduhake jam 04.00. henguk menthengik ing kursi. Apa sing dipikirake
“Krrring ..
Jam weke
agemelek lan ngol
Banjur njenggelek
mutusake, kudu milih salah siji .. kayane nge i Penelitian Bahasa, Muga pilihanku diridani dening Gusti Sing Kuasa... Amiin.”
Sawise ngucap mangkono kanthi dibatin, Sutoto ngadeg lan tumuju ing sumur. Ora lali wudhu, banjur mlebu ing kamar “pribadhine”. Kanthi khusyuk zikir, ndonga, lan salat sunat Istikharah, Bubar iku, tekade tansaya bunder kepleng, ora liya milih melu upacara mengeti dina Sumpah Pemuda lan “dhiskusi” ing Balai Penelitian Bahasa.
“Utawa maneh, undhangane uga dhisik saka Balai Penelitian Bahasa kok. Sanadyan mangkono aku kudu menehi kabar marang Mas Gareng, pimpinan Sanggar Embun Bening ... Akh, mengko mampir telpon.”
Kanggo mujudake rencana utawa angen-angen iku Sutoto menyang gasik alias mruput. Udakara jam 07.00 wis tekan Wartel Punakawan. Wartel sing dadi langganane iku pas sepi. Tinjung, sing pas njaga langsung aruh-aruh.
“Ee... Mas Toto, mangga langsung wae, mumpung sela!”
“Siip, Njung....” wangsulane Toto karo ngguyu sumringah, banjur mlebu kamar tilpon. Age-age ngangkat gagang tilpon mencet nomer, Jan wis nyambung.
“Hallo, Mas Gareng?”
“Hallo, iya bener. Iki seka sapa, ya?”
“Sutoto, Mas...”
140
