Ana ing panggung, Raden Subroto kaget bareng weruh rambute Genuk awuk arsan Wos Jem Bapalama slaga takon.
“Pluk, Cempluk. Kowe ki saka ngendi wae? We lah, bocah gawe
wae bedhug ram) ah KE madaar a AN lakuku mulat nyandhung semprong cerak pawon kae. Aku terus tiba. Men wae nyampluk lawang, monyet, Tanganku nglawe, klambiku nganti suwek.”
“Lha rambutmu kok madhukmadhul kuwi kena apa?” pitakone Paraga sing dadi Bapakne sajak gumun, Amarga kahanan mau geseh karo ailane,
“Anu, Pak. Saking kisruhku, jagung kang, digantung sandhuwuring pawon kae pedhot taline. Aku ketiban saombyok. Karepku, rambut bakal dak resiki, nanging aku wedi Bapak njur duka yen aku kesuwen ana ing pawon,”
dikarang dhewe,
“Nimas, wis Ora usah gawe wae.”
“Amil, Raden. Kula boten trampil, cubluk, lan ugi mboten trengginas sarta kirang samudayanipun”
“Ora, ora. Rambut modhalmadhul malah sangsaya pantes, Coba Garan panan, je agemane, kondhe, lan kebayakmu. Lho, kok suwek pinggire?
garep, benike kabeh, apa kosingepne?”
Dhasar lagi kepranan rupa, kaya ngapa wae dianggep pener lan bener. Karo mbenakake kebayak, sinambi nglirik kemben kang isi cengkir gadhing
Ing sajroning tobong, Nami nggeget lambe nganti metu getihe, Abang mbranang,
SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 62
