Kura kepéngin mabur
[ 5 ]
Ing tengahé alas gedé ènèng sakwijiné kura manggon nang ngisoré wit ambruk. Rumangsané Kura uripé ya wis kepénak, awit ora kekurangan pangan nang njeroné alas kono. Mulané Kura ya krasan manggon nang kono.
Ing sakwijiné dina, sakwisé Kura bar mangan mopé nganti kwaregen, dèkné terus lèyèh-lèyèh nang suketan karo nyawang nduwur.
Kadung weruh manuk pagak-sétro mabur karo ngléyang-ngléyang nang nduwuré wit-witan, dèkné [ 6 ]kok terus mbatin; “Gagak sing mabur sawangané kok kepénak mbanget ya. Sakjané aku iki ya upa gawéané Gusti Allah ta, lah aku kok ora bisa mabur, mangkakné Gagak bisa mlaku mbarang. Lah aku iki kok namung bisa mlaku? Nèk tak pikir kaya ngono kuwi ya ora apik. Apiké tak ngenali Gagak waé. Nèk wis kenal, aku arep njaluk tulung dèkné blajar mabur.”
Sakwisé mikir kaya ngono kuwi mau, Kura terus menyat budal arep metuki Gagak. Nanging sangka kwaregen mopé, dèkné sing mlaku karo [ 7 ]mèdèng-mèdèng. Kancané ora ènèng sing ngerti apa sing dipagas karo kura.
Kadung wis tekan saknjabané alas, Kura weruh manuk gagak pirang-pirang pating petongkrong nang wit garing. Kura bingung, manuk gagak sing endi sing kudu dijaluki tulung. Karo menèh dèkné isin, wedi nèk diguyu manuk pagak liya-liyané.
Kura terus tingak-tinguk. Ora let suwi dèkné weruh manuk gagak loro méniylok nang wit liyané, sing ora diéncloki manuk liyané. Kura terus mlaku nyedeki manuk gagak loro mau. [ 8 ]Dèkné ora ngerti kepriyé lih kudu ngenali lan nembung, têrus mikir: “Apiké tak ngelem gagak loro kuwi, mengko lak gelem nujungi aku.”
Kadung wis tekan ngarepé pagak loro kuwi Kura terus ngelem Gagak kaya ngéné: “Gagak, kowé kuwi manuk sing ireng déwé lan pengadepmu jejeg mbanget. Jan gagah tenan kowé kuwi Gagak. Malah-malah nèk kowé nemu batang, ora ènèng kéwan liyané sing wani ngrusuhi kowé.” Waduh, sakbaré manuk Gagak dielem karo Kura ngono kuwi, [ 9 ]sakwat siji terus njepaplangké swiwiné. Bungah rasané, awit éntuk lem-leman.
Gagak liyané semaur: “Kura, kok ndengarèn temen kowé awan-awan metu sangka alas. Kowé kuwi sakjané arep nang endi?”
Kura semaur: “Rungoké sing apik Gagak, aku iki sakwijiné kura sing didadèké penggarepé kura kabèh ing saknjeruhné alas kéné iki. Dadiné penjawabku iki ora namung nuntun liyané waé, nanging uga aku kudu ngrupaka pangané bangsaku kabèh. Kowé déwé ngerti ta Gagak, nèk alas iki gedé mbanget. Sakjané aku iki kepéngin ngerti nang alas kéné ènèng wit mopé pira. Lah kepriyé aku bisané ngerti iku? Nèk aku kudu mlaku ngitung wit mopé kabèh ing njeroné alas kéné, menawa taun ngarep aku durung rampung. Mulané aku iki teka nang nggonmu arep njaluk tulung kowé, kepéngin diblajari mabur. Dadiné nèk aku wis bisa mabur, aku uga bisa weruh sangka nduwur wit mopé sing endi sing wis metu wohé. Kepriyé Gagak, apa kowé gelem mblajari aku?”
Gagak terus semaur; “Loh, kok nylenèh temen kowé! Lah endi swiwimu sing arep mbok nggo mabur?”
“Ah, bab iku aja digawé répot. Wis manut aku waé, ngertiné bèrès! Kowé sing rosa, kana nugel kayu sak pang kira-kira setenga mèter dawané, terus dipawa mbréné.”
Batinané manuk gagak loro mau: “Kura iki édan apa kepriyé.” Nanging ora kewetu. [ 10 ]Gagak terus nuruti omongané Kura. Sakwisé ngetok kayu sak pang, terus dipawa nang nggoné kurané.
Kura ngomong: “Kowé kuwi kabèh loro rungokna sing apik ya. Siji nyekel pangé sing sebelah kéné, lan liyané sing sebelah kana. Lah aku tak nyokot kayuné karo cangkemku. Nèk wayahé mabur, sikilku bakal tak leboké nang klontonganku. Nanging nèk aku krasa kesel, sikilku tak tokké menèh terus kowé kudu medun. Dunung apa ora?”
Gagaké pada semaur; “Ya Kura awaké déwé wis dunung.”
“Hayuk saiki dijajal. Nanging kowé sing ngitung ya, awit nèk aku sing ngitung, aku mesti bakal kèri.” Gagak manut apa omongané Kura terus molai
ngitung: “Siji ...loro...telu...”
Mak brrrr . . . kabèh telu munggah saiki!
Nanging durung sampèk duwur mbanget, sangking wediné, Kura terus ngetoké sikilé sangka [ 11 ]klontongané. Mulané Gagak terus gelis-gelis medun menèh, |
Sakwisé iku terus dibalèni menèh. Suwi-suwi Kura ilang wediné. Nanging kadung wis krasa kepénak, Kura saben dina njaluk mèlu mabur karo gagaké.
Jalaran dèkné déwé sing nduwèni akal kuwi, Kura suwi-suwi terus malih sombong.
Nèk dèkné dolan-dolan nggoné kanca-kancané omongané gedé-gedé. Suwi-suwi kanca-kancané terus pada najis karo dèkné.
Malah saiki nèk nang nduwur awaké dibandul-bandulké mbarang. Nèk disawang sangka ngisor, Kura mau kaya pembok sing dicèntèlké nang [ 12 ]lawang. Sangka Kura kemlèlèt mbanget nèk nang nduwur, malih sing pada nyawang sangka ngisor, samar nèk Kura tiba. ;
Dongé Kura arep mabur menèh, dèkné diluruhi karo kancané: “Kura, kowé kuwi kok pertingsing mabur mbarang. Jawané kowé iku arep mamêèêri sapa?
Semunggoné kowé nèk nang nduwur terus diculké karo Gagak, pèk kepriyé bakalé kowé. Apa ora bakal tiba terus gèpèng pisan kowé. Mbok aja kemlêlèt ngono!”
Bar krungu omongan kuwi, Kura têrus nesu. Dèkné wegah ngrungokké omongané kancané [ 13 ]menèh. Sangking nesuné, saiki kancané kabèh diedohi. |
Ing sakwijiné dina, dongé Kura ijik mabur, dèkné dibengoki kancané sangka ngisor: “Apa nang nduwur kepénak ta Kura!”
Kura arep nyauri dèkné, nanging lali nèk gocèkan kayuné karo cangkemé, saiki terus ngléyang ... lan mak bleg tiba. Kanca-kancané sing weruh pada njerit kabèh. Ndarani Kura saiki mat tenan.
Ndilalahé Kura tibané kok nang tumpukan suket, dadiné dèkné ora mati.
Wiwit dina iku Kura wis ora wani mabur menèh. Mulané saiki okèh kura pada gelis-gelis sing ngleboké ndasé nang klongtongané, nèk weruh liyané liwat, awit isin.
T. Ngali, in samenwerking met P. Karijoredjo