Ngapusi nanging kapusan déwé
[ 27 ]
Ing sakwijiné dina ènèng manuk ngocèh nang wit. Manuké sing ngocèh jan nyenengké tenan. Menawa dèkné nduwèni kabungahan ing dina iku, mulané mempeng waé sing ngocèh.
Ing wanci iku ènèng kucing liwat. Kucing krungu Manuk ngocèh, terus mandeg nang ngisor wité.
Dèkné ngrungokké ngocèhé Manuk terus nduwèni gagasan kepriyé sing bakal bisa nubruk manuk kuwi.
Saiki Kucing têrus ngelem Manuk kaya ngéné: “Loh, sing ngocèh iku mau kowé Nuk? Aku ora ngerti nèk kowé iku bisa ngocèh apiké kaya ngono.”
Manuk ora ngerti nèk Kucing iku sing ngrungokké dèkné wis suwé nang ngisoré wit, mulané dèkné kagèt krungu swarané Kucing.
Manuk terus takon: “Loh, 'Cing, kowé arep nang endi?”
Kucing semaur; “Aku iki jawané mlaku-mlaku ngisis “Nuk, mergané nang omah sumuk mbanget. Nanging dongé aku liwat krungu kowé sing ngocèh terus aku mandeg ngrungokké lan mbatin: “Sapa sing ngocèh apiké kaya ngono kuwi?” Aku ora nggagas nèk kowé bisa ngocèh apiké kaya ngono Nuk.”
“Kowé iku aja ngomong ngono ta 'Cing, mergané aku ora seneng nèk digunggung.”
Kucing saiki étok-étoké ora krungu omongané [ 28 ]Manuk. Mulané dèkné terus takon: “Kowé ngomong apa Nuk? Aku ora krungu omonganmu réné medun ta “Nuk, dadiné aku bisa ngrungokké omonganmu mara apik.”
Nanging Manuk terus gèdèk lan semaur: “Aku emoh medun kok 'Cing, mergané kanggo aku nang ngisor nyamari mbanget.”
“Apa sing maraké kowé samar ta "Nuk? Mosok kowé iku wedi karo aku?”
“Ya ora, nanging kowé saiki tak dunungké: kowé [ 29 ]apa wis tau weruh, apa krungu nèk aku apa tunggalanku iku mau kendel lan wani, ora ta? Nanging kekarepané kéwan, liya-liyané namung mungsuh awaké déwé waé, apa iku ora prekara sing aku kudu ngain-ati 'Cing?"
“Oh, aku saiki bisa dunung Nuk, kenèng apa kowé wedi medun. Nanging apa kowé durung [ 30 ]krungu kabar sangka pamrintah, kanggo awaké déwé kabèh?”
“Lah iku kabar apa 'Cing?”
“Kabaré iku uniné, awaké déwé iki dikongkon urip sing rukun lan bebarengan nulungi sak pada-pada. Sapa sing ora gelem nurut pernatan iku bakal disetrap.”
“Apa tenan ta 'Cing?”
“Ya Nuk? Apa aku iki ya tukang ngapusi? Sak ngertiku kabèh wis pada krungu kabar iku. Aku mulané nggumun, kowé iku sing bisa mabur tekan ngendi-endi kok durung krungu kabar kanggo awaké déwé sing penting mbanget. Saiki kowé wis ora usah sangsi apa-apa Nuk. Kowé saiki wis ndang réné meduna, dadiné awaké déwé bisa omong-omongan sing jelas.”
Manuk ngerti nèk kucing iku ora kenèng [ 31 ]diprecaya terus semaur: “Sakjané aku iki wis suwi mbanget sing ngetèni kabar kaya ngono kuwi. Aku ya ora ngerti kepriyé aku sing kudu ndunungké kowé 'Cing. Aku jan matur kesuwun mbanget mbok kabari. Aku bungah tenan mergané saiki kabèh bisa urip bebarengan. Sangka atiku krasa bungah saiki aku bisa ngocèh sedina muput.”
Kucing bar krungu omongané Manuk kaya ngono kuwi terus nggagas, nèk Manuk precaya [ 32 ]omongané dèkné. Sangka Kucing selak kepéngin mangan iwak manuk, nganti dèkné ngelek iduh.
Dèkné ora sabar sing ngentèni terus takon: “Kowé kok ora ndang medun ta “Nuk?”
Manuk semaur: “Mbok sing sabar ta 'Cing, mengko aku ndang medun.”
“Ya, nanging aku nganti kesel sing ndeloké nduwur nèk aku omong-omongan karo kowé.”
“Oh, aku dingapura ya, 'Cing. Aku iki mau lali sakplengan. Nanging aku saiki medun tenan, [ 33 ]mergané ènèng asu loro pada mlaku mbréné. Hayuk dipapak 'Cing!”
Kuicing kagèt, dèkné krungu omongan iku, terus mblayu lunga sipat kuping sampèk ora pamitan.
Manuk terus mabur karo takon: “Loh, lah saiki aku medun kok kowé pandar mblayu lunga 'Cing?”
“Aku wedi “Nuk!”
“Lah sing mbok wedèni iku apa ta, 'Cing?”
“Asu sing pada mlaku mbréné kaé loh, Nuk!”
“Lah kowé ngomong saiki ènèng pernatan anyar, sing perlu dilakoni lan sing maraké awaké déwé ora usah wedi apa-apa menèh?”
Sangking banteré Kucing sing mblayu, dèkné nganti ora krungu omongané Manuk.
Saiki Manuké dunung nèk Kucing iku mau namung arep ngapusi dèkné nanging saiki Kucing kapusan déwé.
H. Ralim, in samenwerking met P. Karijoredjo