Sumunar

[ 107 ]KECELIK,

Wahyono

Mungguh wong saiki yen arep rabi racake sing diudi ayu utawa bagus, Kabeh bandhane, duwe pangkal, utawa pegawe negeri, Sukur-sukur kasembadan. Nanging upa akeh kang mung mandheg ing pangangen-angen wae.

Purwanti, sawijining cah wadon kang lugu, duwe rupa ayu, Umur udakara rong puluh taun Karo wung tuwane selak kesusu dirabekake, Nanging Purwanti ora cacak lan ora seneng, kao bojone. Mula banjur nggeblas tanpa pamit wong tuwane. Lunga neng Jakarta, Sing ditinggal dadi bingung, yakuwi Bapakne, Simbokne, apamaneh bojone, Lagi wae dadi manten anyar, durung rumangsa ngrasakake endahing wengi kang sepisan. Dheweke

an akan saambane baha abaan aa salak sembranane Suyana marang Purwanti. “Mas, kowe arep nglamar aku kuwi apa wis kocawisake pahukone, pa?” wangsulane Purwanti menjep nggemesake. 'Aja kuwatir, Dhik, Aku wis sumadya, Kowe arep njaluk apa, mesthi dakturut,” njang “Yen ngono, kapan kowe ngomong marang wong uwaku?”

“Lebar bayaran sesuk apa piye?” “Aku mung manut kowe, Mas. Sesuk bar bayaran ya kena” Purwanti banjur ngajak marang Suyana arep diweruhake wong

aini sak eoa ing Desa MA, Hemani. Bares kai nami wang kanan padha nangis uan tan kaling kangen mirang anak Wadon ii ing dika wis

ilang ora bakal “Nyuwun pangapunten, Bapak lan Simbok. Rumiyin kula damel sengkeling manah Bapak lan Simbok”

SUMUNAR Antofogi Crita Cekak, 107 [ 108 ]“Ya wis, Nok. Barang wis kebacut arep dikapakake maneh yen ora dipupus?” wangsulane Simbokne.

Bareng wus terang terwaca panglamare Suyana marang Purwanti, Bapakne nggeret Purwanti. Diajak mlebu barjur nanting Purwanti,

“Nok, kowe wis mantep diajak bebrayan karo Suyana?”

“Sampun, Pak,” wangsulane Purwanti mantep,

“Apa kowe wis ngerteni njaba njerone wong; kuwi? Jalaran saiki akeh

ampun Pak, Wong Mas Yana menda badhe mundhutaken

penganggen, gelang kalung, montor, lan sedaya ubarampene ijab badhe dipuntumbasaken”

sugih, Pak, Dipuntingali saking penampilane kemawon

“Manawi saped badhe lajeng kula ijabi supados tentrem, Pak.” laun, kok mawi kula, boten sah kesesa, Wang Purwanti nembe umur sefikur

“Boten dados menapa, Pak”

“Yen makaten, nggih mangga. Manawi enggal katindakaken, mendhet dinten menapa?” mangkono kandhane Pak Arjo marang calon manggon dadi siji marang, wong tuwane nganti ndhungkap sewulan, Mula ndadekake Pak Arjo lan Bu Arjo padha ngudarasa,

Semarang? Ya gene kok osa sida? Jan jp maneh, Suyana yen mulih kok ora karo

“Iya, Mbok, Kok jine, ya?” ; siii pun = ara oocok karo janjine, ya?” wangsulane Pak Arjo Wus ganep limang sasi anggone Purwanti bebojoan karo Suyana. Nanging, olehe bebrayan kaya kaya ora tentrem jalaran ora cocok karo sing

SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 108 [ 109 ]dununge bojone. Kok kaya ngandhut wewadi yen lunga utawa mulih neng kandha-kandha.

“Nok,” kandhane Pak Arjo Purwanti, “bojomu saiki ana ngendi? Arep dakjak rembugan anggonmu omah-omah, Kok ora tau ketok?” Purwanti sajak krungu omonangan Bapakne, “Mboten

“Lha iya. Banjur nyambut pawene ana ing ngendi? Kowe rak ya kudu ngerti, ta? Lan yen bali nang omahe wong tuwang, kowe kudu melu ben ngerti omahe.”

Purwanti rada kewirangan bareng wong tuwane ndhesep terus anggone kepengin weruh omahe Suyana. Rikala semana, Purwanti nggeblas minggat amarga dirabekake dening wong tuwane. Lha kok saiki pilihane dhewe kaya mangkono? Mula Purwanti banjur wangsulan kang sajak sengol

“Sampun, Pak, Sampeyan mboten sah mikir bab Mas Yana. Kula

piyanibak aane naa ora mikir kepriye ta, Ndhuk? Wong kowe ki anakku, Banjur landak a Ek NG a a a

“Nggih, Pak. Benjang dinten Ahad kula badhe madosi Mas Yana, Iha wong kula nggih sampun ngertos alamatipun, kok.” h

“Yen karepmu mangkono, muga-muga bisa ketemu omahe. Aku uga nig en a aana kan sa

dereng gadhah putra, Pak.” niku, Nanging ingkang sampun anak, ingkang dicet ijo niku,” wangsulane tukang tambal ban sinambi nudingi omah sing dikarepake. “Matur miwun, Pak.” hah. na dani Purwanti banjur mara ing omahe Suyana sing durung dhawa anak.

nuwun... “Mangga ... "sumaure wong lanang saka njero omah,

SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 109 [ 110 ]Mak jegagik! Purwanti kaget. Wong lanang sing lapi metu saka njero omah uga kapet

“Dadi... kowe ki wis duwe anak ta, Mas?” pitakone Purwanti marani bojone. “Memper, yen unine nyambut gawe jebul niliki anake. Yen ngono milih endi, aku apa bojo tuwa?”

Krungu ramerame ing ngarep omah, bojone Suyana metu, Dheweke kaget bareng weruh ana wong wadon ayu ngunek-ngunekake bojone. Bojone Suyana cincing-cincing tapih. Sikile sing lemu pimak-ginuk tur ireng, katon kaya

kain dhayoh diundang, ta? Kok ngunek-

K i ana sing ora di ta wani = ngunekake bojoku, sapa kowe teka-teka nglabrak?”

“Aku bojone Mas Yana sing resmi,” mengkono celathune Purwanti

a a a hanga ki koanggo rabi, ta? Jarene seprana-seprene ki ta mulih kecepetan? Oo, dadi dienggo tuka angaah ayang NE

Ngerti yen bojone ngapusi, Purwanti terus nggeblas mulih wadul karo

“Ya wis, pancen nasibmu kaya ngono, Suk meneh yen duwe bojo kuwi kudu diteliti. Aja mburu senenge dhewe.”

Purwandi saiki wis dadi randha lan duwe kekarepan nyambut gawe ana ing Semarang. Jalaran anake wis umur rong taun lan wis dititipake marang, wong tuwane, mula Purwanti banjur pamit,

“Pak, kula ndherek anak kula Ari, kula siyos badhe nyambut damel wonten Semarang, ndherek Lik Ponidi wonten 4

. “Ya, ngati-ngati ya Nok? Mengko yen duwe bojo maneh kudu koteliti

kaprenah jekne,

Anggone nyambut gawe wis entuk rong tahun. Purwanti dilamar waong tuwane,

“Dhik, aku dakmulih dhisik. Arep nyiyapake omah kanggo awake dhewe,” pamite Samingan marang bojone, Purwanti.

SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 110 [ 111 ]Kamangka Samingan mulih ana ing omahe mung arep nylamurake bojone tuwa sing wis duwe anak loro supaya mulih utawa tilik wong tuwane ana Salam.

“Bu kowe kok wis suwe durung tilik simbok lan bapak ana ing Salam? Yen arep tilik mumpung aku duwe duwit. Mengko dakwenehi dhuwit yen kanggo tuku oleh-oleh,” kandhane Samingan marang, bojone sing, tuwa nalika wis tekan omah,

“Aku ya kepingin tilik, Pak. Wong wis suwi osa tilik, Banjur kira-kira pirang dina, Pak?”

“Nek isa ya sing suwe. Kira-kira rong sasi. Dimen mari kangene, Anake dijak kabeh”

Bareng, wis sarujuk, Samingan menehi dhuwit marang Hamidah supaya tilik wong tuwane. Hamidah ora ngerti yen dheweke mung diapusi dening bojone, Samingan,

“Hmm, aman tentram dame sejahtera!” grenenge Samingan bareng bojo lan anak-anake wis mangkat,

Samingan klakon mboyong Purwanti mulih menyang omahe, Nanging, sadurunge rong, sasi dumadakan Hamidah mulih. Dheweke kaget bareng weruh ing omahe ana wong wadon, Purwanti uga kaget. Teka-teka ana wong wadon drajap-drajag mlebu ngomah tanpa kula muwun,

“He...he, koweki sapa?” pitakone Purwanti,

“Lho, aku sing duwe omah iki, je! Kowe ngopo neng kene?”

Hamidah ganti pitakon,

“Aku ki bojone Mas Samingan.”

Keprungu swara wong wadon padha padu, Samingan metu saka kamar, Mripate isih riyip-riyip amarga kebengen anggone turu, Weruh bojone mung nganggo sarung, Hamidah muntap karo ngunek-unekake Samingan.

“Mas, saiki kowe wis wani-wani ngapusi aku, Aku iki kurange apa? Yen kaya ngene, kuwi pilih aku apa pilih wong wadon sing ora tata iki?”

Samingan rame anggone padudon karo bojone, Hamidah. Purwanti mung lenger-lenger. Atine rumangsa kecelik maneh. Nanging kepriye wong, wis ping telu dadi manten? Arep njaluk pegat wis isin karo tangya teparo, Mula, bisane ya mung pasrah.

Sawise Hamidah muring-muring lan njahak pegat, Samingan nyaguhi. Sanajan Samingan wis mepat Hamidah, Purwanti ora sreg, amarga Samingan ya

ngapusi. Mula Purwanti wis ora percaya maneh marang wong lanang, Bola-bali wusrumangsa kecelik!

Wkk

SUMUNAR Antologi Crita Cekak, pai