Mendhung Katresnan
[ 103 ]MENDHUNG KATRESNAN
Ki Wahyudi Pumama
Udan kang wus sawetara wektu dienteni katone bakal tumeka, Kahanan kang kaya mangkono iku sangsaya cetha. Mendhung ireng kerep
ngumbara ana ing akasa. Petenge mendhung padha karo petenge ati kang disandhang dening Sutini, prawan desa ing tlatah Kembangsare, Bengi kuwi dheweke mampir ana ing omahe Wati —jeneng genepe, Setyawati —kang dadi mitra kenthele wiwit isih ana SMA biyen, Dheweke pancen wis suwe ora ketemu Wati. Udakara jam lima sore, Tini-mangkono undang-undangane Sutini—tumuju ana ngarep lawang biru omahe Wati. “Kula nuwun .,,, Kula nuwun, Mbak ....” Mangkono panyaruwene “Tini karo ndhodhog kori nganggo driji, “Mangga, mangga .... Sekêdhap, nggih...?” swarane bocah wadon saka njero. Tini wis apal, kuwi mesthi swarane Wali. Bareng lawang menga, tanpa dinyana Sutini ageage ngruket Wati karo nangis “Mbak... Mbak Wati .. .!” pambengoke Tini, “Lho, ana apa ta, iki?” pilakone Wati sajak kapet weruh Tini sing rikala
Tini kang, katon lemes tanpa daya. Tini mung manut dilungguhake ana ing ruwang tamu.
“Ana apa ta, Dhik?” pitakone Wati kanthi lirih, “Mbok sing sabar, ya? Coba aitakna marang aku, mbok menawa aku bisa melu ngudhari perkaramu, Ngomonga, Dhik!”
Sing ditakoni isih . mana wae. Dang 6 gelem aweh wangsulan.
SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 103 [ 104 ]“ki, diombe dhisik, Dhik!” kandhane Wati karo ngulungake banyu pulih sapelas, “Kareben lerem atimu.”
“Nuwun, Mbak,” wangsulane Wati kanthi cekak.
Wati mesem. Atine ayem jalaran Tini wis pelem wangsulan sanajan pn MER Tini banjur ambegan landhung. Sajake perkara kang abot katutmlebu wetenge Tini bebarengan karo banyu putih diombe.
“Wis Dhik, gek ndhang crita. Ana apa jalarane kok Dhik Tini katon
Yi
Tini mbaleni ambegan landhung kaping pindho. Dheweke banjur nata ati saperlu ngudarasa marang kancane, Wati.
“Mbak Wati” mangkono Tini miwiti ngudhari ing ati, “apa bener katremnan iku bisa diparo dadi loro?” ihi
Wati katon cingak keprungu celathune Tini, Sajak ana kang, dipagas dening Wati. Mula dheweke mung ndelengke mripate Tini kang, isih kaca-kaca,
“Kepriye, Mbak? Kok malah meneng wae?” pitakone Tini weruh Wati Ora aweh wangsulan,
- “Yen miturutaku, sing jenenge katresnan kuwi ya kudu nyawiji, Dadi
ora bisa dipoiheng-potheng kaya ingkung,” sumaure Wati sajak ngajak guyon.
Nanging Tini sing atine kelara-lara ora ngguyu babar blas, Dheweke katon mbesengut Mbeguguk angutha waton! Swasana katon tintrim, Wati bali meneng maneh, Tini uga meneng,
“Apa bener kuwi, Mbak?” pitakone Tini sawise bocah wadon ioro
meneng-menengan.
“Lha ya bener ta, Dhik. Mosok, katresnan bisa diparo loro? Rak ya gawe laraning ati?” wangsulane karo mesem,
“Ya kaya mangkono kuwi laraning atiku, Mbak.”
Ooo, dadine Dhik Tiniiki lagi. Jagi “dimadu”, ta?”
Aa
Ba “Mbak ethok-ethok ngerti apa pancen ora ngerti?” pitakone
“Apasing kokarepake, Dhik?”
SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 104 [ 105 ]“Yen ngono, Dhik Tini ndakwa aku. Ngong, ta? Aku mbok arani wis ngrebut Mas Jarwa?” wangsulane Wali semu rada nesu,
“Lha sanyatane piye, Mbak? Apa Panjenengan rumangsa? Yen pancen iya, ora ngapa. Aku lila, Mbak.” maneh ngrenggani mripate Tini, Karo nangis ngguguk, Tini nutupi raine,
Wati mung meneng, Ora bisa kumecap. Ing ati ngakoni yen dheweke dilakoni jalaran dheweke rumangsa umure wis keladuk, Wedi yen diarani prawan tuwa, prawan kasep! Ndilalah wae Mas Jarwa uga kerep dolan ana ing omahe. Mula bener yen ana uneunen; witing tresna jalaran saka kulina, Pangirane Wati, sesambungane karo Mas Jarwa ora dingerteni dening Tini kang suwe ora ketemu karo dheweke, Jebul Tini wis ngerti lelakone kabeh! Blaik!
Swara azan maghrib keprungu saka kadohan. Mratandhakake para makhluk enggal manembah marang Gusti Allah Sanajan swara azan bisa pawe tentreming, ati kang ngrungokake, ora mangkono tumrap Sutini, Atine anya, mangkel, tur panas kebranang kanepson.
Dumadakan saka kadohan keprungu swara sepedha motor tumuju ing omahe Wati. Sutini wis ora pangling maneh karo swarane sepedha motor Honda abang weton taun 70an kang kawentar diarani “si pitung”. Kuwi mesthi swarane motore Mas Jarwa! Semono nga Wati, dheweke ya wis apal banget swarane sepedha motor sing mesthine wis mlebu musiyum kuwi.
Ora kaya adat saben yen Jarwa teka, saiki Wati ora bisa ngadegi Dheweke katon kamipilen amarga rumangsa wadine bakal kawiyak, Ganti Sukini dhewi ES < LIA DE ks neng kan akake tekan jawa,
Kanthi singsot singsot sajak kelegan atine, Jarwa nyetandarke motor, Dheweke ora ngira yen bakal nemoni kedadeyan kang gawe gendra.
“Halo Sayang, Kangmasmu teka, lho ...” keprungu swarane Jarwa saka jaban lawang.
“Sayang ... sayang .... Apanesing sayang?”
Sepira kagete Jarwa nalika weruh Tini wis ngadeg malangkadhak. Miipate kang kembeng-kembeng eluh katon abang mbranang, Jarwa ndomblong kaya weruh setan sing ala rupane.
Ulat sumeh lan sumringahe Jarwa sadurunge mlebu ana jero omah dumadakan malik sanalika. Bingung, judheg, isin, kabeh dadi siji. Dheweke mung njegejer ngadeg tanpa bisa kumecap,
“Ngene iki ta Mas polahmu? Ora nyana lan ora ngira, Mas, yen A aka aaa ya Erang pipa kang kawetu marang aku. Kewiyak ta, wadimu?t Jebul...
SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 105 [ 106 ]Sutini ora bisa mbacutake puneme jalaran eluh saka mripate tumetes anaing pipine lan sirahe kaya arep pecah-pecaha,
. Tawa marg METENG ra [is bisama, KANG AENG. Wati semono uga. Dheweke ora bisa kumecap, Mung sepisan-pisan ngelap eluh ana mripate kang ora krasa uga tumetes ing pipine. ,
“Daktakon, Mas Jarwa?” swarane Sutini tansaya sero. “Layak wae yen wis gandheng kanca sesidheman karo mbak Wati. Aku wis ngeri mas, pangiraku wektu semana mung dhapur kebeneran wae Panjenengan ndherekake kondur Mbak Wati nalika njagong manten ana nggone Ratri, Jebul dibacutake ta, Mas?” omongane Tini karo nfentrehake.
Jarwa karo Wati isih durung bisa kumecap, Arep lungguh ora kepenak, jalaran anggone ngonek-onekake, tangane Sutini ngothang ngathung.
“Wis, Dhik, sabar. sabar,” panyelane Jarwa, |
| Sabar? Sabar sing kepriye? Kahanan oetha kaya mangkene bisa-bisane Panjenengan akon sabar,” wangsulane Tini kang isih nesu banjur nututi lungguh karo isih terus ngonek.
Sawetara welu Jarwa lan Wati mung meneng, Pancene wong loro
“Wis, Mas lan mbak Wati, Aku nyuwun katrangan kang gumathok. Aku lega tila Mbak, Panjenengan kersa urip bareng karo Mas Jarwa. Ning ya kuwi, menawa aku... wis mati.”
peso ditancepake ada ing dhadhane, Wati njerit kaet, Jarwa mbengok, Banjur mak cek. Tangane nyaut tangane Tini supaya peso mau ora bablas anaing dhadhane Tini, “Dhik Tini... Dhik Tini. ngono Dhik!” pangerihe Jarwa, “Wadhuh... kepriye ta, iki?” Wati bingung, banjur melu ngruket Tini. “Culna, Mas... Lilakna aku... Hlakna aku, Mas...”
a andhung ireng ing akasa tansaya ngumbara, nambah peteng ing wengi
ad
SUMUNAR Antologi Crita Cekak, 106