Bal Kesleo
[ 23 ]Bal Kesleo
Anwinanti Dyah Istiqomah
TG
Ing sawijining sore nalika srengengewiwit angslup, aku lung- guhing ngisorwit. Kepingin banget rasaneaku kumpul karo kan- ca-kancakusing padha asyik latiyan voli. Swara sorak-sora suporter lan pemain voli ing latar sekolahan agawe atiku jengkel lan meri. Ya, amarga tangan tengenku sing igih lara, aku during bisa melu latiyan voli. Rong minggu kepungkur aku nandang kesleo pas tetandingan voli. Tangan tengenku kesleo mergo nyemes bal kanthi kebanteren lan kenekuken ugel-ugelku. Ya mung kepingin entuk poin kanggo timku. Dumadakan, aku kaget nalika Dwi nyelehake tangane ing pundakku.
“Hei Ery... kok ngalamun, ki ngapa?”
” Eh kowe, to Wik, ngageti aku.”
“Sori, eh sesuk time dhewe arep turmamen. Piye kowe isa melu durung?”
“Emmm... piye, ya Wik. Satemene aku kepingin melu, na- nging tanganku durung isa takjak kompromi, je. Isih senut-senut.”
“Yawis ra papa. Kok, ketokke kowe malah kaya getun ngono ngapa?”
“Cethalah aku getun. Aku wis ngimpekke turmamen sesuk je.”
“Yowislah...rasah getun ngono. Taun ngarep kowerak isih bisa melu.
“Eh, ya. Sesuk kowe melu nyuporteri tandhingan tim nggone dhewe, ya. Ben rame!” pangajake Dwi.
me 93 e [ 24 ]
“Oke siap. Senadyan aku ora isa melu tanding, aku tetep teka ning GOR nyurporteri time dhewe!”
“Sip ... tenan, Er.”
“Iya tenang wae. Mengkoaku bakal dadi suporter sing paling heboh dhewe!”
“Kudu, senadyang kowe ora isa melu tanding. Tetep sema- ngat, ya Er.”
“Okelah. Ning ya dongakke, supaya tanganku gek ndang mari.”
“Wo, ya jelas. Muga-muga cepet mari, ya Er.”
Ora let suwe, srengenge wis katon angslup. Langit katon mendhung. Aku mulih kanthi nelangsa dikancani sorot rembulan sing bubarwae njedhul saka iring wetan. Jam enem aku lagi tekan ngomah.
“Thok....thok.....” aku nothok lawang.
“Bu...” celathuku sinambi ngadek ing ngarep lawang.
“Kok lagi mulih, ora melu latiyan voli, ta?” pitakone ibuku sinambi mbukakake lawang.
“Kulanamung ningali rencang-rencang latiyan voli. Wah ra- sane selak kepingin bisa melu latiyan voli maneh,” wangsulanku marang ibu.
“Woalah... ... tanganmu kuwi sek penting mari dhisik. Tok nggongumbahi wae omongmu isih lara, kok arepmikir main voli, Le. Wis gek adus kana,” dhawuhe ibu marang aku.
Aku banjur mlaku menyang kolah. Samsaya wengi swara jangkrik padha saut-sautan. Aku lan ibuku lungguh ing ngarep TV.
“Bu, menapa kula angsal nderek klub voli, mboten, mbenjang, menawi tangan kula sampun mantun!” pitakonku marang ibuku.
“Hess..rasah melu-melu kancane, Kakeyan kegiyatan. ....endi sing melu TS, TONTI, OSIS, arep melu apa meneh sakiki. Nganti omah ora sempatnyapu. Trus piyekowengaturwektu kanggosinau barang, Wis rasah melu. Akura setuju,” grundelane ibune sinambi nggetak.
ro 24 mo [ 25 ]
Krungu katerangan mangkono, panggarep-arepku melu klub woli gagal. Aku banjur lungo klepat mlebu kamar, tanpa sak kecap omongan.
Aku satemene wis mantep olah raga voli, jebule panggarep- kumelu voli mung bisa tak impekke. Aku kudu kepriye meneh cara- nengrayu ibuku. Rasane wis ora ana pangarep-arep aneh, mutung atiku.
“Duoooh.. iyungalah, tanganku..!” bengokku rada sero.
“Ngapa kowe, ki. Bengak-bengok,” pitakone ibuku karo nuju kamarku.
“Tanganku gejeduk waton dhipan, luarane nggudubilah se- tan,” sambatku karo cengar-cengir merga tanganku lara tenan. Sajane kuwi mau mung kanggo nylamurrasaning atiku sing mang- kel marang kahanan sing dak alami.
“Mulane yen wong tuwa ngandani kuwi dirungokake. Wis gek nggo turu kana. Sesuk ndak kerinan,” dhawuhe ibu sinambi metu saka kamarku.
Swara kewan-kewan sing padha metu ing wayah wengi cetha, akeh sing saut-sautan. Swara kuwi nandhakake wayah tansaya wengi. Aku banjur ngeremake mripat tumuju alam ngimpi.
me 25 we