Ngeyel
[ 50 ]Ngeyel
Andrasari Setyaningsih
TI
- Hoeêk..... hoek....so00001,” dina iki swara kuwi wis kepru-
ngu kaping telu disusul isi wetenge kang uga melu metu. Ibune mung nunggoni neng jejer peturon sing dienggo nyelehake awake, Awake lemes banget. Jan-jane Aji mung kena masuk angin na- nging wis kasep. Lara kaya ngono kuwi mung sepele nanging bisa gawe laraning awak kaya Aji iki mau. Aji mung mbesengut wae amarga ora bisa dolan karo kancane. Nanging, arep diapake maneh kabeh kuwi mau amarga kaluputane dhewe. Pikirane Aji mblayang bali mundur telung dina kepungkur.
“Krompyang..... ...,” swara nyalawadi mau gawe kagete Aji. Dhewekelagi dhong menawa dheweke nendhang wadhah sing dienggo pakan bebeke Lek Tugimin nganti wadah kuwi ngglun- dhung adoh. Ora mung midak lan nendang wadah pakan kuwi mau nanging sing luwih parah kathoke ijo uga gluprut pakan be- bek. Kadadeyan kuwi samsaya gawe atine tambah mangkel amar- ga dina kuwi panase sumelet. Dheweke mung mbesengut, yen ditakoni wong liya mung meneng wae.
“Wuh, dina iki kok yo panas banget ki ngapa, to? Arepudan, po yo?” grundele Aji karo mbesengut.
“Panas-panas ngene nak yo malah bisa nggo mepe kasur ro gombal, to?” sumaure ibune.
“Hla ning kan panas, Buk!”
“Sing penting dimanfaatke panase wae, to!”
Dina iiku, ibu lan anak lanang kuwi mau anane mung padu wae. Minggu awan kuwi pancen hawane panas banget. Embuh
me 50) [ 51 ]
margo gununge arep njeblug, apa merga kaya sing lagi nge-trend yaiku ananing global warming. Kabeh wong ora ngerti apa sebabe dina kuwi hawane krasa panas kaya mlebu ing njero keren sing lagi dinggo gegenen. Anane kabeh wong mung sombat-sambet kepanasen kayadene Aji iki. Ora mung sambat kepanasen wae naging ugo akeh wong sing padu.
“Ting.....ting....ting...., dhawet... dhawet ayo ayo dhawet dhawet.”
Keprungu swarane bakul dhawet sing liwat ngarep omahe Aji. Gage-gage dheweke mlayu nututi.
“Pak tumbaaaas!” bengoke Aji
“Piro, le?”
“Tumbas telung gelas, Pak!” Gleg...gleg....gleg,” dhawet telung gelas kang uwis ditam- pa kuwi mau sakal dienteke Aji dhewe ing teras omah sinambi ngadhep kipas angin sing lagi mubeng banter. Dheweke mba- yangake yen ono salju mesthi wae dheweke ora kepanasen lan bisa dolanan saben dina ono ing es sing wernane putih resik kaya kapas. Ora watara suwe, langitekang mau padang jingglang malik dadi peteng dhedet, angine gedhe, lan kasusul udan deres sing deres banget.
“Wah ora ngepenake uwong tenan iki. Aku ki mengko arep es renang je malah udan deres banget!” grundelane Aji karo tam- bah mbesengut.
“Buk...Ibu, ayo aku diterke latiyan renang!” “Jan bocah, ngerti udane deres banget kaya ngene kok yo malah kon ngeterke renang, pelatihe ki ora teko nek udane deres aya ngene!” saureibune sing mlaku saka pawon karo marani Aji. “Wah Ibu, ki. Aku le bisa renang ming dina iki wong nek
dina liyane aku ki sekolah terus!”
“Wowis...... cah ngeyel. Nekudan ki yoneg omah wae, tu- ru, rasah nang endi-endi!”
“Lha Ibu ki wong jaman biyen, to. Jaman mbiyen ki bedo karo saiki, Buk! Saiki ki jaman reformasi lan demokrasi, Buk!” sumaure karo sok kuminter,
4,
me 51 [ 52 ]
“Welha bocah ki ngeyel temenanan. Nggaya, ndadak ngang- gojamanreformasi karo demokrasi barang. Yo wis mengko nung- gu nek wis rodo terang!”
Ibune kang semu mangkel banjur mlebu pawon. Ibune uga mung grundelan wae amarga bocah jaman saiki wis beda karo bocah jaman biyen. Saiki bocah wis wani ngeyel marang wong tuwa.
“Bu, wis terang udane, Bu. Ayo aku gek diterke menyang kolam renang!”
“Iki urung terang, Le! Sabar, iki Iho wong Ibu lagi asah-asah. Mbok kowe kuwi ngewangi aku! Ora mung ngeyel wae!”
“Wah Ibu ki piye, to. Janjine mau nek wis rada terang aku njur diterke neng kolam renang! Emoh aku nek asah-asah!”
“Gurune renang ki nek udan ora ana. Kancamu ya mesthi ora dha mangkat!”
“Wah pokoke aku kudu diterkerenang!” pandheseke Aji kan- thi mbesengut.
“Yo wis, Ibu tak siram dhisik! Kowe gek ndang siap-siap!”
Udane durung trenceng,. Langite isih katon peteng lan hawa- nesamsaya adhem. Naging, kapeksa ibune Aji enggal-enggal nge- terke menyang kolam renang. Ibune Aji trimo ngalah ngeterake anake lanang sing ngeyel dikandhani mau. Sakwiswe rampung cepak-cepak, ibu lan anak lanang kuwi mau banjur menyang ko- lam renang nganggo mantol ijo sing ana ing nduwur undhak-un- dhakan omah mau.
Tekan kolam renang Aji dheleg-dheleg nggoleki kancane lan guruneles renang. Digoleki tekan ngendi-ngendi guru lan kanca- kancane ora ana.
“Buk, kok kancaku ora ana?”pitakone Aji marang ibune.
“Lha kowe maunak yo wis dikandhani, ta. Isih tetep ngeyel wae. Yo sik tak takokke neng nggon informasi!
Aji mung nunggu ing motore kang diparkir. Sawetara wektu ibune ditunggu. Wusanane ibune ngandhani yen dina kuwi les renange prei amarga udan deres. Aji tetep ngeyel pengen renang dhewe. Ibune wis ora bisa mbendhung kekarepane Aji.
me 52 me [ 53 ]
“Buk, aku tak renang dhisik ya!”panjaluke Aji sing wis ke- bacut gela amarga ora duwe kanca renang.
“Yo wis, ora sah suwe-suwe,” wangsulane ibune sing ora bisa menggak maneh kekarepane anake sing ngeyel banget.
“Byurrrrr......,” banyune banjur nyiprat. Aji nyegur ing ko- lam renang mau karo salto. Banyune krasa adhem lan seger ke- tambahan grimis sing ora leren-leren. Wong-wong sing padha renang ing kono iku uga mung setitik amarga udan lan adhem.
Wis limolas menit anggone Aji renang. Dheweke wiwit ngra- sakake ana sing ora kepenak ing awake. Sirahe mumet, wetenge lara, lan dheweke kepengin mutah. Kahanan mangkono mau ora gawe dheweke mentas saka kolam renang, kepara tetep ngeyel mbacutake anggone renang. Suwe-suwe sirahe krasa mubeng- mubeng. Dheweke namatake Ibune nanging sing ketok mung ko- nang-konang sing banjur gawe pet-petan pandelengane. Isih sem- patcekelan pipa ing pinggir kolam renang, sabanjure, kabeh dadi peteng lan abot.
“Byur,” Aji semaput. Ibune bingung meruhi anake sema- put ono ing banyu. Gage-gagewong-wong sing renang ing kolam mau nulungi Aji. Dheweke banjur digotong ing pinggir kolam. Ibune mung bisa nangis amarga meruhi anake sing semaput kuwi mau.