Peteng kang Ngemu Wadi
[ 87 ]Peteng Kang Ngemu Wadi
Herlin Umayah
D A
“Kretekk....kreteekk....kretekkk....gluuur !” Papan kang dak pidak ambrol. Njunjung aku lan Bang Jack menyang papan kang peteng. Kang kaya-kaya ora tau kajamah dening manungsa.
“Jack... ..Jack...,” undangku banter.
“Nnnn.. nang kene....,” wangsulane Bang Jack kaya ngam- pet lara.
Dakjupuk hapeku. Sumunaring cahya kang cilik mbedhahi pepeteng kang kaya-kaya ora ana batese. Kanthi sangu senter ha- pe, aku nggremet alon-alon. Aku gumun kok bisa ana papan kaya ngene ing njero perpustakaan.
“Cil....ciiiil. arep nang endi, je?” pitakone Bang Jack.
Aku meneng wae. Pancen, aku lagi rada jengkel karo dhe- weke.
“Hehh.......Bang Jack yang baik dan tidak sombong dan suka menabung, aku ki pengen ngerti panggonan apa iki. Udu arepme- nyang pasar. Dadi rasahepyekwae....,” ujarku marang Bang Jack kang wit mau mung celak-celuk jenengku wae. Bang Jack mung cengingas-cengingis krungu grundelanku.
“Yawis tak golek dalan metu wae. Kana gek latiyan detektip- detektipan. Arep tiru-tiru Conan Edogawa pa piye? Gek uwis kana, malah meneng,” ujare Bang Jack banjurjumangkah nglungani aku. Nasak peteng kang sepi.
Paswektu iku. Mripatku weruh orek-orekan aneh ing tembok.
mn 97 [ 88 ]
“Bhk sasa , Jack. Iki.....,,” ujarku ora rampung. Bang Jack bali nekani aku. Bareng dak waspadakake maneh, kok kaya-kaya aku wus tau tepung karo huruf-huruf iku.
“Ha. suba. Dasa Cil.....Cil. Iku pelajarane Sensei ta? Njajal wacanen. Iku, mah huruf Hiragana Katakana..,” Jack ngguyu nggle- ges.
“Hemmm ..... Nippon no okori 0 chinme yo. Redakan Kemarahan Nippon,” ngono unine tulisan mau.
“Apa, ta artine?” pitakone Bang Jack.
“Lah kok takon aku. Takon marang sing nulis kana. ....”
“Gah... kurang gawean. .....,” ujare Bang Jack mangkel. Aku meneng.
Sawetara wektu aku lan bang Jack padha meneng karo ngra- sakake samubarang kang ditemoni ing papan kuwi.
Lamat-lamat dak rungok-rungakake, kok kaya ana suwara- suwara kang nganeh-anehi.
“Ehh.....Jack....Jack......ssuuttt..... Meneng! Rungakno ta!”
“Hoa... hoa... heemmm., Erpecto... .Erpecto. Go arimashu.... Go arimashu.”
Dak sawang Bang Jack. Raine bingung. Ing atiku, aku nggu- yu sakjane. Raine iku kok suwe-suwe kaya badhut.
“Cill.....sapa kae?” pitakone Jack.
Bang Jack nggandheng aku. Mlaku alon-alon nekani suwara aneh mau. Dak tarik tanganku. Banjurndhelik ing mburine Bang, Jack kang kaya cagak listrik. Bang Jack mandheg, Sesawangan kang kagelar ing ngarepku lan Bang Jack banget nggegirisi.
Ana wong tuwa kayane wis simbah-simbah kang.....ahh.... Aku ora bisa nggambarake kaya ngapa dheweke. Wus sandhanga- ne ora karuan, rambute, brengose, jenggote uga dadi siji. Putih awut-awutan. Nanging,kang saya ngenes maneh, mbah tuwa iku laginyembah-nyembah sawijining tengkorak menungsa. Cahya- ning geni saka obong-obongan kayu sakngarepe pawongan mau saya nambahi wingit lan nyalamadine panggonan iku.
“Glodhakk....”
ma 88 [ 89 ]
Aku saya ndhredheg krungu suwara mau. Kang kanyatan saka papan kang ambruk, amarga dak senggol. Aku mepet tem- bok. Bang Jack dak tarik mundhur. Dak goceki tangane. Anyep.
“Themlek.... Themlek....themlek.....” swara iku kaya raja pati kang arep ndhudhut nyawaku. ora ana maneh wektu kanggo mlayu.
“Sapakuwi hehh...... |” getakewong tuwa mau. Aku wis wedi banget. Saya kenceng anggonku nggegem tangane Bang Jack. Ing wektu kaya ngono, kok ya bisa-bisane atiku dheg-dhegan, amarga awakku karo Bang jack cedhak banget. Bisa dak rasakake awake Bang Jack kang anget. Kayane aman ana nang cedhake.
Lamunanku buyar. Wong tuwa mau saya cedhak kurang luwih, dheweke ngadeg rong meter saka panggonanku.
“Hehh.... kowe wong loro. Gelem metu apa ora? Pilih metu saka anggonmu ndhelik apa ora bisa metu saka panggonan iki sa- lawase.....?” pangancame wong tuwa mau kanthi swara kang se- rak.
Bang Jack maju nyedaki pawongan tuwa kuwi kaya-kaya kena hipnotis. “Welah edan pa piye uwong ki? Kok kaya kutuk marani sunduk,” batinku gumun karo tumindake bang Jack.
”Ha....ha... Precil-precil jirih. Wani-wanine ngganggu aku...... Mrene....!” getake mbah tuwa kang saya suwe saya angker.
Akusaya ndhrodhok. Nanging, amarga saka wediku lan pa- ngancamekang nggegirisi, kepeksa aku nuruti kekarepanewong, tuwamau. Aku sakloron banjurmelu menyang panggonane wong tuwa mau. Basan aku sakloron melu, kaya-kaya praupane lan keangkerane wong tuwa mau rada suda. Dalan mlebu ing papane wong tuwa kahanan nyenyet, ditambah ambu pesing kang ngi- thik-ithik irung, saya gaweaku arep mutah. Ing nyenyeting swa- sana, dak wanek-wanekake takon karo wong tuwa mau.
“Nyuwun ngapunten, panjenengan menika sinten...?” pita- konku kaya bocah cilik kang lagi nggregeli kaweden.
Wong tuwa kuwi nuli noleh menyang aku. Mandheg saka lakune. Dheweke unjal ambegan. Mripate wis katon sayu lan ora
ma 80 [ 90 ]
nuduhake rasa murka lan sengit marang aku. Sajake pitakonku kuwi ngelingake marang kahanan sing kudu dicritakake marang waong liya.
Rada suwe dhewekenrawang ing awing-awang, kaya-kaya lagi nglumpukake cuwilan-cuwilan lelakon sing wis kapotheng- potheng dening jaman. Sawise kuwi, dheweke banjur omong, “Akuwis lali..... sapa sakjane janengku. Jaman biyen. Jaman penja- jahane Nippon. Akeh warga kang nggawe gorong-gorong kanggo ndhelik menawa ana Nippon.....”
“Wektu iku aku isih cilik, mbokmenawa saumuran kowe, Ndhuk. Aku agi ngombeni wedhus. Saka adoh, Bapakku mlayu- mlayu karo bengak-bengok. Nippon ngamuk... Nippon ngamuk.” Tanpa mikirmaneh, aku mlayu mlebu ngomah, tumuju panggonan iki. Bareng dak rasa wis aman. Aku lagi wani metu saka kene. Ananging, sesawangan kang ana ing ngarep mripatku wus kaya donyaiki kiamat. Omah-omah ambruk. Bapakku gumlethak ana ing sacedhaking kandhang wedhus gubras getih. Dak rasa eluhku mili banter. Dak cedhaki jisime bapakku. Aku nangis gero-gero, mangkel nesu nanging ora bisa tumindak apa-apa. Wektu kuwi kabeh warga desa uwis padha ngungsi...” “Sak bisaku, jisime bapak dak kubur ing sacedhake omah. Aku terus bali menyang kene. Mung metu menawa butuh pangan. uwiwae mung wayah wengi. Nganti sakiki aku isih nang kene. Aku sakiki uwis ora Dhuwe sapa-sapa kang bisa menehi pangjli- pur atiku. Lan urung suwe iki aku kangen karo bapakku, mula tengkorake takjupuk saka pasareyane tak gawa mlebu ing papan iki kanggo kanca....,” mangkono pungkasane crita wong tuwa uwi kanthi mbrebes mili.
Swasana dadi nyenyet sawetara. Dak rasakake, eluhku uga mili krungu cerita mau. Dak sawang raine Bang Jack kang uga aton bingung. Tangane Bang Jack dak rasa gemeter ngranggeh pundhakku. Dheweke banjur mbisiki aku, “Cil, dalane bali kok ora katon. ..... ii
me 90)